Van de brug af gezien

Brooklyn, de jaren ’50. De havens van New York drijven op het zware werk van Italiaanse immigranten. Deels illegaal, knokt een ieder voor werk en zijn stukje van de Amerikaanse Droom.

Eddie Carbone, een Italiaanse immigrant, zorgt met zijn vrouw Beatrice voor hun nichtje Gina. Zelf kinderloos, ontwikkelt Eddie een onnatuurlijke obsessie voor zijn knappe nichtje. Dan nemen Eddie en zijn vrouw twee illegale immigranten in huis, neven van Beatrice. Als Gina zich aangetrokken voelt tot één van hen, valt Eddie’s wereld langzaam uiteen. Het stuk, zwanger van spanning, voert Eddie Carbone naar de rand van de afgrond. En hij sleurt niet alleen zichzelf, maar ook zijn gezin met zich mee.

Van de brug af gezien is geschreven in de tijd van senator McCarthy; de tijd waarin het spook van vreemdelingenhaat en communistenvrees door Amerika waarde. Een tijd waarin burgerlijke moraal hoogtij vierde, en zich uitte in homovrees, paranoia en seksuele repressie. Een modern drama, dat vandaag wellicht nog actueler is dan toen het werd gecreëerd (1955). Arthur Miller (1915, New York City), wiens werk over de gehele wereld werd en wordt gespeeld, is zonder twijfel een van de grootste dramaschrijvers van onze eeuw.

Regie

Egon van Enk en Rogier Helwig

Speeldata en locatie

19 t/m 22 juni 2003
Voormalige Pauluskerk, Sijzenlaan 35a, Den Haag

Van de brug af gezien was reservevoorstelling voor het 51ste Toernooi der Lage Landen in Elsloo in 2003. Omdat er geen groepen uitvielen heeft Adodvs - helaas! - niet in actie hoeven komen.

Rolverdeling

Medewerkers

Met dank aan

Stichting Pauluskerk (Olivier Elseman, G. Zandbergen), Toneelgroep Drang, Emmaus, Petra Delsing, Wampe Elbers, Saskia den Heijer, Janine de Jager, Debbie van Kempen, Helen Land, Jules Lieveld, Rudy Ramondt, Paul Zaal.
Deze voorstelling is tot stand gekomen met financiële steun voor het Centrum voor Amateurkunst Den Haag.

Reacties

Haagsche Courant

Jeroen Smit tot in elke vezel Eddie Carbone

door Angela van Kleef

Van de brug af gezien speelt in de jaren vijftig in New York. Het vertelt het verhaal van de dokwerker Eddie Carbone. Deze Italiaanse immigrant woont met zijn vrouw Beatrice en haar nichtje Gina in Brooklyn, de wijk van havenarbeiders. Gina is een weeskind en door haar oom en tante grootgebracht. Twee neven van Beatrice, Marco en Rodolfo, komen als illegale immigranten bij hen wonen. Gina en Rodolfo worden verliefd en dan blijkt de intense liefde van Eddie voor zijn stiefdochter. Hij verdraagt geen andere man in haar buurt en laat geen middel onbeproefd om Rodolfo in diskrediet te brengen. Dit leidt tot dramatische ontwikkelingen. Alfieri is de peinzend vertellende advocaat, die soms actief aan de handeling deelneemt.

In de weloverwogen regie van Egon van Enk en Rogier Helwig verschijnt Martijn Klabbers als deze advocaat in een rolstoel, wat zijn statische presentatie volkomen natuurlijk maakt. Een uitzonderlijke prestatie is die van Jeroen Smit, die met elke vezel van zijn wezen Eddie is: het type ruw bolster, blanke pit; sympathiek en liefhebbend. Tot hij wordt meegesleurd door emoties die sterker zijn dan hij en hem drijven tot wezensvreemd handelen. Hij krijgt prima tegenspel van Edith Swinkels die als Beatrice in alle stemmingen en handelingen precies de juiste sfeer weergeeft. Heel mooi is ook de vertolking van Gina door Marion Duinmayer met een subtiel weergave van de overgang van late tiener naar zelfstandig handelende jonge vrouw. De regie is ietwat wonderlijk omgesprongen met de rol van Rodolfo. In zijn pogingen de blonde jongen te discrimineren beweert Eddie, dat hij zijn haar gebleekt heeft, iets wat in de jaren vijftig onnatuurlijk werd gevonden. Nu wordt Rodolfo gespeeld door de zeer duidelijk zwartharige, met grote zorg geblondeerde Aodhen Creegan. Dit werkt verwarrend en het duurt even vóór je als toeschouwer ontdekt, dat deze speler zich met flair door een tegenstrijdige situatie worstelt. Als Marco is Herman Schatman vooral imposant in de uitstekend uitgewerkte vechtscènes.

De Pauluskerk blijft een heel bijzondere locatie, met op de achtergrond een zeer imposant decor. Een nadeel is de galm. Anders dan eerder in deze krant vermeld, hebben de voorstellingen plaats in de voormalige Pauluskerk, Sijzenlaan 35a, in Den Haag.

Haagsche Courant, 20 juni 2003

Haghespiegel

Adodvs met 'Van de brug af gezien' van Arthur Miller

door Henk van Veen

Gezien op donderdag 19 juni in de voormalige Pauluskerk in Den Haag

Miller schrijft prachtige stukken, denk maar eens aan 'De dood van een handelsreiziger', 'Na de zondeval' en 'De vuurproef'. Stuk voor stuk werken waaruit een grote bevlogenheid spreekt. Zo ook zijn 'Van de brug af gezien', waarin Eddie Carbone, een Italiaanse immigrant, en zijn vrouw Beatrice de zorg en opvoeding op zich genomen hebben voor hun nichtje Gina. Twee illegale immigranten, neven van Beatrice, vinden bij hen onderdak. Rodolfo, de jongste van hen, en Gina worden verliefd op elkaar. Eddie kan dit niet aan en probeert op alle mogelijke manieren deze liefde te verijdelen door Rodolfo voortdurend zwart te maken. Hij gaat zelfs zover in zijn liefde voor Gina dat hij beide neven verraadt en hen aangeeft bij de immigratiepolitie. In een dramatisch gevecht met zijn neef Marco vindt Eddie de dood. Het stuk werd in 1955 geschreven, maar het thema vreemdelingenhaat is helaas nog uiterst actueel.

Egon van Enk en Rogier Helwig tekenden voor een evenwichtige regie, met een prachtig achtergronddecor en een immense speelruimte die door de acteurs en actrices heel natuurlijk werd ingevuld.

Jeroen Smit was Eddie Carbone ten voeten uit. Onwillekeurig drong zich bij mij de vergelijking op met Archie Bunker uit de tv-serie 'All in the family'. Simpel, eerlijk, emotioneel en rechtlijnig in zijn gehele doen en laten. Een mooie vertolking!
Edith Swinkels als Beatrice, zijn vrouw, gaf goed tegenspel, steeds maar proberend het evenwicht te vinden en de vrede te bewaren tussen Eddie aan de ene kant en Gina en haar neven aan de andere kant.
Aodhan Creegan als Rodolfo en Marion Duinmayer als Gina zetten hun personages heel natuurlijk neer, waarbij vooral Marion groeide in haar rol van verlegen meisje naar zelfbeslissende jonge vrouw.
Neef Marco van Herman Schartman deed het heel goed in de vechtscènes. Echt Italiaans kwam hij echter niet over.
Het verhaal wordt verteld door de advocaat Alfieri, gespeeld door Martijn Klabbers. Gezeten in een rolstoel weet hij, voorzien van een mooie dictie, ietwat beschouwend, de juiste toon te treffen.
Fabian Schrama en Philippe van Schingen waren twee wel heel erg stereotiepe rechercheurs.

De locatie, hoe mooi ook, had als nadeel de galm, waardoor teksten op de achtergrond soms verloren gingen.
Op deze brug stonden twee kapiteins! Misschien toch interessant om te weten hoe dat in de praktijk gewerkt heeft.

Haghespiegel